İzin verme
Ruhunu zincirlere vurmalarına
Ağlamanı görmelerine
İzin verme
Bırak en yakın dostun
Dilsiz duvarlar olsun
Sen yine palyaço maskeni takıp çık sahneye
Her zamanki rolünü oyna
Şu herkesin oynadığını
Sonra sen de hüznünü yaşa
Herkes gibi…
GÖZYAŞI
ARZ-U HALE KİFAYET ETMİYORSA
LİSAN, SUSMALI.
GÖZYAŞI AKMALI,
KİŞİNİN DUASI KABUL OLACAKSA
ONU GÜNAHSIZ BİR AĞIZLA
ANCAK DOSTU YAPMALI…
Ben beni bıraktığım zaman
Sen beni bırakma YA RAB !!! 
ELBET BULUNUR, BiR GÜZELLiK BiR
……..ÇiRKiNDE…….
iNCi GiBi GÖRÜNÜR DİŞLER
…….ZENCİDE…..
Görünenle yetinirsen eğer sadece tırtılı bilirsin.
Çirkindir ya tırtıl gönlünü çelmez. Görünenin ötesine geçmek istersen,
aradan örtüyü kaldırıp da gönül gözü ile bakarsan, kelebeği bulursun karşında.
Güzeldir ya kelebek, gönlün ona akar. Lâkin gönül gözünle görürsen eğer, kelebeğe
değil tırtıla sevdalanırsın…"
Allah aşkı,Peygamber sevgisi 
Ağlamak Anlamaktır! .. Ağlamak, Anlamaktır. Anlayan insan ağlar. Anlamayan insan, Göstereceği tepkinin boyutunu Ve buutunu bilemediği için ağlayamaz. Ağlamak; Düşüncenin dillenmesidir. Gerçekle buluşan aklın, Duygularla kucaklaşmasıdır. Vakıaya vakıf olan, ağlar. Ârif ve âkif olanlar ağlar. Anlamanın ve düşünmenin ürünü olduğu için, Temiz tefekkürle yakın akrabadır. Bir fantezi değil, Gerçek bir vakarlılık hâlidir. Ağırbaşlı insanların ağırlıklı hâlidir. Prensip Ve prestij meselesi haline getirilemez ağlamak. Çocuk da, Genç de, Köle de, İmparator da ağlar, zaman zaman. Ağlamakta hesap yoktur. Zora talip olanlar ağlar. Sadece darda kalan, Zorluk içerisinde bunalanlar ağlamaz. Sevinçten ağlayan insanlar da olduğuna göre, Ağlamak korkaklık, Yahut ürkeklik hâli de olamaz. Ağlamak; Yakarışın, Yalvarışın, Buluşun, Görüşün, Görkemin, Kendi lisanınca iç dökmesi, Hakikati gözyaşlarına sararak Yüreklere ve yüreği olanlara uzatmasıdır. Bu hâliyle ağlamak, cesaret işidir. Yüreksizler ağlayamazlar, Gerçeği kabullenemeyecek kadar korkak oldukları için. Ağlamak, gönüllerin gönüllere selamı Ve saygısıdır. Samimiyet hâlidir, Sadakat hâlidir. Ağlayamamak illetine batmış Yarı insan, Yarı hayvan varlıklar bu huzurdan uzaktırlar. Ağlayamamak; Ruhi boşluğun, Maddi sarhoşluğun, Kendini ve kendi benini beğenemişliğin tezahürüdür. Kalbin katılaşması, Gözün çok gözlü gerçeklerden uzaklaşmasıdır. Ağlayamamak; Hafızası kaybolmuş, Şirazesi kopmuş, Dünyanın çarkları arasında Benliğini yitiren “insancıklar”ın görünmeyen sonudur. Bünyesi de, Künyesi de yararsız fikirlerin bataklığına batmış, Aklının randımanı kalmamış İnsan suretindeki yılanlar ağlayamazlar. Ağlayamayan insan, Sürekli bir iç darlığı yaşar. Duygusal yokluk tarafından kuşatılır çepeçevre. Var olması, Varlıklı olması Ağlayabilecek kadar vakarlı olamadığı için, Onu içinde bulunduğu ruhi bunalımdan, Karışıklıktan Ve manevi boşluktan kurtaramaz. Kısacası ağlamak, Her insanın gerçekleştiremeyeceği kadar soylu Ve zorlu bir gerçektir.alintiRabbim öyle şeylere ağlamayı nasibetsin ki her bir gözyaşımız cehennemle aramızda kalkanlar oluşsun inşallah mevlama emanet olun güzel paylaşım için mevlam razı olsun aglamaktan korkma gözüm aglayamamaktan kork….
maşallah maşallah, çok güzel…
ABDULLAH BİN CAHŞ HZ HAYATI Sa’d bin Ebî Vakkâs hazretleri Uhud harbinde Hz. Abdullah bin Cahş\’la arasında geçen konuşmayı şöyle anlattı: "Uhud’da savaşın çok şiddetli devam ettiği bir andı. Abdullah bin Cahş yanıma sokuldu elimden tuttu ve beni bir kayanın dibine çekti. Bana şunları söyledi:- Şimdi burada sen duâ et ben "âmin" diyeyim. Sonra ben duâ edeyim sen de "âmin" de! Kıyasıya vuruşayım Ben de "Peki!.." dedim ve şöyle duâ ettim: – Allahım bana çok kuvvetli ve çetin kâfirleri gönder. Onlarla kıyasıya vuruşayım. Hepsini öldüreyim. Gâzi olarak geri döneyim. Abdullah bin Cahş benim yaptığım bu duâya bütün kalbiyle "âmin" dedi. Sonra kendisi şöyle duâ etmeye başladı: – Allahım bana zorlu kâfirler gönder kıyasıya onlarla vuruşayım. Cihâdın hakkını vereyim. Hepsini öldüreyim. En sonunda bir tanesi de beni şehîd etsin.Gönlüm böyle bir duâya "âmin" demek arzu etmiyordu. Fakat o istediği ve önceden söz verdiğim için mecbûren "âmin" dedim.Kılıcı kırıldı Daha sonra kılıçlarımızı çektik savaşa devam ettik. İkimiz de önümüze geleni öldürüyorduk. O son derece bahadırâne harbediyor düşman saflarını tarumar ediyordu. Düşmana hamle üstüne hamle ediyor şehîd olmak için derin bir iştiyakla hücûmlarını tazeliyordu. "Allah Allah!.." diye çarpışırken kılıcı kırıldı. O anda sevgili Peygamberimiz ona bir hurma dalı uzatarak savaşa devam etmesini buyurdu. Bu dal bir mu’cize olarak kılıç oldu ve önüne geleni kesmeye başladı. Birçok düşmanı öldürdü."[Daha sonra bu kılıç vârisleri elinde uzun seneler kaldı. En son bir Türk kumandanı iki yüz altına bunu satın almıştır.] Savaşın sonuna doğru Abdullah bin Cahş Ebûl Hakem isminde bir müşrikin attığı oklarla arzu ettiği şehâdete kavuştu. Şehîd olunca kâfirler bu mübârek şehîdin cesedine hücûm ederek burnunu dudaklarını ve kulaklarını kestiler. Her tarafı kana boyandı. Muharebe bittikten sonra Abdullah bin Cahş’ı şehîd edilmiş bulan Hz. Sa’d durumu ve onun yaptığı duâyı Peygamber efendimize anlattı. Resûlullah efendimiz de onun duâsının kabûl edildiğini ve bu dünyada istediğine kavuştuğunu âhırette de istediğine kavuşacağının anlaşıldığını bildirdi. Hz. Abdullah bin Cahş’ı ve dayısı "Seyyidüşşühedâ" ya’nî "Şehîdlerin efendisi" Hz. Hamza’yı aynı kabre defnettiler.Abdullah bin Cahş hazretleri Resûlullahın halası Ümeyme ile Cahş’ın oğludur. Zevcât-ı tâhirâttan Zeyneb binti Cahş’ın kardeşidir. Habeşistan\’a iki kere hicret etti. Birkaç kere ordu kumandanı yapıldı.Hz. Ebû Bekir’in vasıtasıyla kelime-i şehâdet getirerek ilk Müslümanlardan olmak şerefine kavuştu. En çok katlananınızdır Abdullah bin Cahş hazretleri İslâmiyeti heyecanla yaşayan zâtlardandı. İlk Müslüman olduğu yıllarda kâfirler kendisine her türlü ezâ ve cefâyı yapmışlardı. Hepsine de îmânının verdiği güç ile mukabele etmiş ezâ ve cefâlara katlanmıştır. Peygamber efendimiz kendisi için buyurmuştur ki:- Açlığa ve susuzluğa en çok dayanan ve katlananınızdır.Resûlullah efendimizin şehîdler için verdiği müjdeleri duyarak hep şehîd olmaya can atar harplerde hep en önde kahramanca çarpışırdı. Peygamber efendimiz hicretin ikinci senesinde Nahle’de Kureyş müşriklerini gözetlemek üzere ilk önce Ebû Ubeyde bin Cerrâh’ı göndermek istemişti. Hz. Ebû Ubeyde Peygamber efendimizden ayrılmaya dayanamıyarak ağlamaya başladı. Bunun üzerine Peygamberimiz onu göndermekten vazgeçti. Hz. Abdullah bin Cahş der ki: "O gün Resûlullah aleyhisselâm yatsı namazını kılınca bana buyurdu ki: – Sabahleyin yanıma gel! Silahın da yanında bulunsun! Seni bir tarafa göndereceğim. Sabah olunca mescide gittim. Kılıcım yayım ok ve çantam üzerimde kalkanım da yanımda idi. Resûlullah efendimiz sabah namazını kıldırdıktan sonra muhâcirlerden benimle birlikte gidecek birkaç kişi buldu. Bir mektup vererek buyurdu ki: – Seni bu kişilerin üzerine kumandan tayin ettim. Git! İki gece yol aldıktan sonra mektubu aç! Orada yazılanlara göre hareket et!- Yâ Resûlallah! Hangi tarafa gideyim?- Necdiye yolunu tut! Rekiye’ye kuyuya yönel!"Abdullah bin Cahş hazretleri Nahle seferine görevlendirildiği zaman ilk defa "Emîr-ül-mü’minîn" sıfatı verildi. Böylece İslâmda ilk tayin olunan "emîr" oldu. Mücâhidlerin iki kişisi için bir develeri vardı.Kimseyi zorlama!Sekiz veya oniki kişilik bir birlik ile iki gün sonra Melel mevkiine vardıklarında mektubu açtı. Mektupta şunlar yazılıydı:Bismillâhirrahmânirrahîm. Bu mektubu gözden geçirdiğin zaman Mekke ile Tâif arasındaki Nahle vâdisine ininceye kadar Allahü teâlânın ismi ve bereketiyle yürüyüp gidersin. Arkadaşlarından hiçbirini seninle birlikte gitmeye zorlamayasın! Nahle vâdisindeki Kureyşlileri Kureyşlilerin kervanını gözetleyip denetleyesin! Onların haberlerini bize bildiresin!Emîr-ül-mü’minîn Hz. Abdullah bin Cahş Peygamberimizin mektubunu okuduktan sonra "Bizler Allahü teâlânın kullarıyız ve hep O’na döneceğiz. İşittim ve itâat ettim. Allahü teâlânın ve sevgili Resûlünün emrini yerine getireceğim" diyerek mektubu öpüp başına koydu. Sonra arkadaşlarına dönerek dedi ki: – Hanginiz şehîd olmayı istiyor ve özlüyorsa benimle gelsin! Gelmek istemeyen dönüp gidebilir hiçbirinizi zorlayıcı değilim. Gelmezseniz ben tek başıma gidip Resûl aleyhisselâmın emrini yerine getireceğim.Biz de işittik Arkadaşları hep birden cevap verdiler: – Biz de işittik. Allahü teâlâya Peygamber efendimize ve sana itâat edicileriz. Nereye istersen Allahü teâlânın bereketi ile yürü.Sa’d bin Ebî Vakkâs hazretlerinin de bulunduğu küçük ordu ile Hicâz’a doğru yol aldılar ve Nahle’ye geldiler. Bir yere gizlendiler. Oradan gelip geçen Kureyşîleri gözetlemeye başladılar. Bu sırada bir Kureyş kâfilesi geçti. Develer yüklü idi. Mücâhidler Kureyş kâfilesine yaklaşarak onları İslâma da’vet ettiler. Kabûl etmeyince çarpışma başladı. Çarpışma sonunda birisini öldürdüler ikisini esir aldılar. Birisi de atlı olduğu için ona yetişemediler. Kâfirlerin bütün malı mücâhidlere kaldı. Hz. Abdullah bin Cahş bu ganimet mallarının beşte birini Resûlullah efendimize ayırdı. Bu ganimet Müslümanların aldıkları ilk ganimetti. Bu beşte bir hisse de ilk ayrılan beşte bir idi. İlk öldürülen müşrik ve alınan esirler de bu Nahle seferindeydi. Daha henüz ganimetle ilgili âyet-i kerîmeler gelmemişti. Bundan sonra Bedir gazâsı oldu. Alınan esirler için Resûlullah efendimiz Hz. Ebû Bekir Hz. Ömer ve Hz. Abdullah bin Cahş’a danıştı. Hicretin üçüncü senesinde yapılan Uhud harbinde büyük kahramanlıklar gösterdi. Hz. Abdullah bin Cahş yiğitliğin sembolüydü.En çok özlediği Abdullah bin Cahş Peygamberimize çok bağlı idi. Resûlullah efendimiz onu emîr tayin ettiği vakit kendisine sormuştu: – Ey Abdullah! Dünyada en çok arzu ettiğin özlediğin nedir?Bunun üzerine "Allah ve Resûlüne muhabbettir" diye arzetmişti. Hz. Abdullah orta boylu çok yakışıklı bir zât idi. Peygamber efendimizi pek ziyâde severdi. Bu muhabbet uğrunda canını fedâdan çekinmemiş Uhud harbinde en büyük kahramanlığı göstererek Allahü teâlânın rızâsı uğrunda şehâdet şerbetini içmiştir. Eshâb-i kirâm arasında lâkabı "El Mücâhidü fillah" ya’nî "Allah yolunun fedâisi" idi. Şehîd olduğunda 40 yaşlarında idi. Allah yolunda Habeşistan’a yapılan ikinci hicretten sonra âilece Medîne’ye hicret etmişti. Medîne’ye hicret edince Asım bin Sâbit ile kardeş oldu
Son kısım çok manidar…İnsanları gönül gözüyle görmek güzel olsa gerek…Allah gönül gözüyle görenlerden eylesin hepimizi…(Amin)